Hükümet Affetse de Öğrenci İşleri Affetmez

Bugünlerde tek derdim aftan yararlanarak formasyon gailesini yoluna koymak... Ama bu pek de kolay olmayacak. Bizim üniversitede (1453 tevellütlü İstanbul Üniversitesi oluyor kendisi, övünmeye gelince söylenir) öğrenci işleri diye bir şey yoktur, bilenler bilir. Aslında vardır da bir nevi işkence yöntemi olarak istimal edilir kendileri...

Ben ki, bütün bürokratik işlerden nefret eden şahsiyet, bu 4 yıllık işkenceyi bir buçuk yıl daha uzatma niyetiyle "tezsiz yüksek lisans" tabir edilen formasyon eğitimi hakkını kazanıp 2005 güzünde "bismillah" demişim... İş hayatı çetin ve çetrefilli başlamış... Yer uzak, üniversitede ajan-öğrencim, kulağım-elim, tepe gözüm, telekulağım yok...

İlk dönem geçe geçe bir ders geçmişim... Sonra bir bakmışım; iki güz, iki bahar geçmiş... Üçüncü güz başında işi sıkı tutayım demişim, o kadar sağlam yapışmışım ki, "elimde tuttuğum bu şey de ne!" diye kendime geldiğimde teslim tarihi geçmiş staj dosyası olduğunu anlamışım... Böylece son 100 için gong çaldığında ben ilk yüzde, abus bir yüzle kalakalmışım...

Ve... "Pes" demişim... O bahar en rahat bahar olmuş. -Dünyada iki öğrenci rahattır: Bir 5 alan, bir de 1...

Değişik planlar içine girmişken, yaz sonlarında kulağıma af hikayeleri çalınmaya başlamış... 2008'de olduğumuzu, sonraki yılın 2009 olduğunu ve Mart'ında seçim olduğunu o zaman düşünmediysem şimdi düşünüyorum... Her neyse siyasi taşlamayı bırakalım, buradan esaslı bir teşekkür yolluyorum sayın Hüseyin Çelik'e... Kpss'ye girdiğimde atamalarda görmek istiyorum sizi...

Şu işe bakın: Eylük 2005'te "tezsiz"e kabul edilmişim, hakkım Eylül 2008'de bitmiş... Ve Ekim 2008 tarihi de affın yürürlüğe girdiği gün... Hakkımı kaybettikten bir ay sonra "affettim lan seni"... Eyvallah!..

Ve bugün... Bugünü 28 Şubat sanan ben (güya haberleri takip ediyorum, hani hiç darbe hatıraları geçmedi bültenlerde...), son gün telaşesiyle eğitim fakültesi kapısına dayandım. Lakin görevli gelmiyor... gelmiyor... gelmiyor... Kapıdaki güvenliğe sordular: "Kuzu çevirme yiyormuş!" diye geyiğine yaptı bi de ya... Neyse benim öğrenci işleri işkencesi tarihçesini hatırlamam için epey bir süre doğru böylelikle... Tabi memure hanım hakkında yine bekleşen bayanların yürüttükleri faraziyeleri burada yazamayacağım, bloğuma yakışmaz...

Birazdan gelince küçükçe bir kıyameti kopardı o bayanlardan biri zaten. Memure de pişkin, insan bi özür diler geç kaldığı için... Üstelik diğer eleman (kusura bakmasınlar, bu kelimeyi seçmemi hak ettiler) doğum iznine çıkmış... Doğuran o değil, belirteyim; eleman erkek...

Benim kavgaya zamanım olmadığı için (ikindi dersim vardı, geri dönmem lazım...) onları öyle bırakıp, doldurulacak belgeleri aldım, enstitüye gittim. İkinci raund burda başlıyor: Aftan gelmişim, gelmişim; ama bizim zamanımızdaki derslerle listedeki derslerin çoğu değişik. "Tezsiz"i bir yıla indirmişler; dolayısıyla bir çok ders değişmiş falan...

Soruyorum, anladığı yok; "Eğitim"e sor diyor... Tekrar memure-yi mezkureye geldim... Başı kalabalık değil; ama kabalığı hâlâ üstünde. Yine de bir zahmet anlattırdım, bi şeyler diyor anlamıyorum... Dedim bununla bir de ben mi kavga edeceğim şimdi:

- Sen burda yazanları al, listede gözükmeyen dersler açılırsa onların da sınavına girersin, ya da dersine işte, her neyse... Biz asarız ilan panosuna, bakarsın...

- (Ne zaman? Her gün fakültenin etrafında mı dolaşacağım ben, işi gücü bırakıp...) Peki bunların açılıp açılmayacağı neye göre belli oluyor? Bakın, ben afla geliyorum, bir sene şansım var... Bu baharda açılmazsa, öbür baharı göremiyorum...

- (Nihayet!) Merak etmeyin, ya derslerin denkliği sağlanır, ya da sınavları açılır... Sizi sene sonunda mezun edeceğiz...

- (Yok ya!) Peki, sağolun...

Son ifadesiyle orayı terk etmek için gönül rahatlığından bir gıdım da olsa tadabildim. Hadi bakalım, size güvenmiyorum ya...

E artık, ilan panolarınızın sıkı müdavimi olduk!..




Kocaeli Üniversitesi öğrenci işlerinde de durum pek farklı değilmiş!!!